- tel.: 42 235 31 95
- fax.: 42 235 31 96
- szkolenia@izbapodatkowa.pl
Zapraszamy do kontaktu
W myśl obecnie obowiązujących przepisów, tj. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Przepis ten wskazuje, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje terminu „teren niezabudowany”. Jednak mając na uwadze zapis art. 29 ust. 5 cyt. ustawy należy wyciągnąć wniosek, że skoro nie wyodrębnia się wartości gruntu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, to należy uznać, iż zwolnieniu podlega dostawa jedynie takiej nieruchomości gruntowej (nie przeznaczonej pod zabudowę), na której nie znajdują się żadne budynki lub budowle czy też ich części, a w konsekwencji na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług za teren niezabudowany należy uznać teren, na którym nie znajdują się budynki, budowle lub ich części.
W myśl art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:
- lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
- sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
Dlatego też o charakterze danego gruntu powinien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego należy posłużyć się decyzją o warunkach zabudowy.
Organy podatkowe w decyzjach administracyjnych oraz interpretacjach podatkowych stoją również na stanowisku, że wobec braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy w celu określenia przeznaczenia danego terenu należy posłużyć się studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 projektu ustawy o podatku od towarów i usług, który ma wejść w życie od 1 stycznia 2013 r. zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Natomiast z art. 2 pkt 33 projektu ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Dodanie w art. 2 pkt 33 definicji terenów budowlanych, w którym dokonano sposobu identyfikacji tych terenów jest bezpośrednią konsekwencją jednolitego orzecznictwa sądów administracyjnych, które uznają, że dla określenia statusu gruntu istotny jest plan zagospodarowania przestrzennego, a gdy go nie ma decyzja o warunkach zabudowy. Jak jednak należy postąpić, gdy dla danej nieruchomości gruntowej brak jest planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy. Powołane projektowane przepisy o tym nie stanowią. Aparat skarbowy w dalszym ciągu może twierdzić, że w takich sytuacjach istotne jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jednakże orzecznictwo sądowoadministracyjne m.in. powołane orzeczenie NSA z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10, jednoznacznie wskazuje, że w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Tak też należy interpretować nowoprojektowane przepisy dotyczące nieruchomości niezabudowanych.
Podsumowując projektodawca zamierza prawnie unormować te kwestie dotyczące terenów niezabudowanych, które od dawna są jednoznacznie interpretowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Pomimo braku odniesienia w przepisie (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT) do ewidencji gruntów, to ona – wobec braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – będzie stanowiła podstawę do sklasyfikowania dla celów VAT terenu niezabudowanego.
Zobacz szkolenie:
- Usługi budowlane świadczone przez podatnika zwolnionego więcej ›››
- Sprzedaż samochodu po zakończonym leasingu a zwolnienie od podatku więcej ›››
- Dotacje na pokrycie kosztów realizacji projektu a VAT więcej ›››
