Dnia 5 września 2014 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną (DD2/033/55/KBF/14/RD-75000), która rozwiała wątpliwości w zakresie rozliczania osób fizycznych czerpiących zyski z reklam zamieszkanych na ich własnych stronach internetowych. W interpretacji uznano, że wynagrodzenie uzyskiwane przez osoby fizyczne z tego tytułu stanowi przychód z umowy o charakterze podobnym do umowy najmu lub dzierżawy. Dzięki temu podatnik będzie mógł wybrać, czy osiągane w ten sposób dochody opodatkowane będą według skali podatkowej (określonej w art. 27 ust 1. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: u.p.d.o.f.), czy też według ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, który wynosi 8,5%. Należy jednak pamiętać, że wyboru opodatkowania ryczałtowego na dany rok można dokonać do 20 stycznia tego roku, zaś gdy działalność rozpoczyna się w trakcie roku – najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu uzyskania pierwszego przychodu.

Wydana interpretacja ma przełomowe znaczenie dla podatników. Dotychczas Ministerstwo Finansów stało bowiem na stanowisku, że umowa stanowiąca podstawę do udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej (m.in. w celach reklamowych) jest umową nienazwaną, której nie można jednoznacznie przypisać cech umowy najmu lub dzierżawy. W ramach uzasadnienia tego poglądu wskazywano, że cechami konstytutywnymi umowy najmu jest wydanie rzeczy do używania, a umowy dzierżawy – wydanie rzeczy lub prawa do używania i pobierania pożytków. Strona internetowa nie jest przedmiotem materialnym (zatem nie jest rzeczą), ciężko ją również jednoznacznie zakwalifikować jako prawo. W konsekwencji przychody te uzyskiwane przez osoby fizyczne poza działalnością gospodarczą były kwalifikowane do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Według Ministerstwa Finansów osoba mająca wpływy z reklam powinna być opodatkowana według skali podatkowej, tj. stawek 18% i 32%.

Odmiennie stanowisko prezentowały natomiast sądy administracyjne. Rozstrzygnięcia w tym zakresie ukształtowały jednolitą linię orzeczniczą, zgodnie z którą wynagrodzenie otrzymywane przez właściciela strony internetowej należy zakwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., czyli opodatkować na zasadach przewidzianych dla umowy najmui dzierżawy. W wyroku z 19 czerwca 2012 r. (II FSK 2485/10) NSA stwierdził, że w opisywanych sytuacjach nie dochodzi do najmu rzeczy, ani praw, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część "powierzchni" strony internetowej.  Celem umowy jest "udostępnianie" za wynagrodzeniem przez właściciela strony internetowej prawa do korzystania z części tejże strony poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów, co oznacza, że zakres obowiązków stron jest taki sam jak w umowie dzierżawy. W przytoczonym wyroku NSA zgodził się z sądem pierwszej instancji, powołując się również na poglądy doktryny. W świetle zaprezentowanego stanowiska umową podobną do najmu i dzierżawy jest umowa, na podstawie której jeden podmiot oddaje innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej, administrowanej przez ten pierwszy podmiot (w określonym miejscu tej strony), określonych treści (najczęściej reklamowych). Pogląd ten został także zaaprobowany w innych orzeczeniach, np. w wyroku NSA z 9 marca 2012 r. (II FSK 1548/10) czy też w wyroku NSA z 27 lutego 2013 r. (II FSK 1305/11).

Wydana przez Ministra Finansów interpretacja ogólna nie tylko usunęła wątpliwości dotyczące tego, jak opodatkować przychód z reklam umieszczanych przez osoby fizyczne na ich stronach internetowych (w przypadku, gdy nie jest on uzyskiwany w ramach działalności gospodarczej), ale również umożliwiła podatnikom wybór korzystniejszego dla nich opodatkowania w formie ryczałtu w wysokości 8,5%.

Aleksandra Krajewska
Alicja Jóźwik